یک مدل جدید تصمیم گیری مرتبط با سکونتگاه‌های اردوگاهی برای افراد آسیب‌دیده و پناهندگان.
سکونتگاه‌های اردوگاهی متعددی وجود دارد که از نظر رضایت افراد آسیب‌دیده و پناهندگان، محیط زیست، مخاطرات ثانویه، جنبه های فرهنگی و غیره به صورت نامناسب بنا شده‌اند. با این وجود، در کشورهای بسیاری که خطر حوادث مخرب با شدت بالا وجود دارد، مانند تهران (پایتخت ایران)؛ در نقاط بحرانی، راهکارهای دیگر سکونت موقت جوابگوی تعداد افراد آسیب‌دیده در حوادث احتمالی نخواهد بود. در این موارد، طراحی ابزارها و روش‌های سریع و دقیق برای تصمیم‌گیری در مورد بهترین نوع و مکان سکونتگاه پس از فاجعه ضروری است، که بتواند موضوع سرپناه هزاران فرد آسیب‌دیده و بی‌سرپناه را در به سرعت حل نماید.
این پروژه با حمایت (UPC-CCD) و دانشگاه آزاد اسلامی تهران (ایران) انجام شد. این تحقیق عمدتاً به در راستای SDG11 می‌باشد، زیرا به شهرهای واقع در مناطقی که خطر پدیده‌های طبیعی خطرناک وجود دارد، این امکان را می‌دهد که ابزارهایی برای کاهش آسیب پذیری خود و کاهش خطر احتمالی داشته باشند. از این نظر، این پروژه تلاش می‌کند تا شهرها و سکونتگاه‌های انسانی را امن، تاب‌آور و پایدار بسازد.
با این وجود، در کشورهای بسیاری که خطر حوادث مخرب با شدت بالا وجود دارد، مانند تهران (پایتخت ایران)؛ در نقاط بحرانی، راهکارهای دیگر سکونت موقت جوابگوی تعداد افراد آسیب‌دیده در حوادث احتمالی نخواهد بود. در این موارد، طراحی ابزارها و روش‌های سریع و دقیق برای تصمیم‌گیری در مورد بهترین نوع و مکان سکونتگاه پس از فاجعه ضروری است، که بتواند موضوع سرپناه هزاران فرد آسیب‌دیده و بی‌سرپناه را در به سرعت حل نماید. این پروژه با حمایت (UPC-CCD) و دانشگاه آزاد اسلامی تهران (ایران) انجام شد. این تحقیق عمدتاً به در راستای SDG11 می‌باشد، زیرا به شهرهای واقع در مناطقی که خطر پدیده‌های طبیعی خطرناک وجود دارد، این امکان را می‌دهد که ابزارهایی برای کاهش آسیب پذیری خود و کاهش خطر احتمالی داشته باشند. از این نظر، این پروژه تلاش می‌کند تا شهرها و سکونتگاه‌های انسانی را امن، تاب‌آور و پایدار بسازد.
